سلام
چطور مطوری؟
مامان جونت اونجاست حال میکنی؟ فقط سعی کن عادت نکنی که سخت میشه.
شنیدم میخوای دکترا بخونی؟ منکه بهم بگن یک کتاب درس بخون مخم سوت میکشه. خوشحالم که کار میکنی. من کار کردن رو خیلی دوست دارم. کار یعنی زندگی.
دلم یهو برات تنگ شد . میدونی چرا؟ یاد اون شب افتادم که من روی تخت خوابیده بودم و تو پایین تخت و انقدر جفتک انداختی رو من که خودت اومدی بالا و من رفتم پایین. خدایی تا حالا کسی رو ندیدم که توی خواب صعود کنه.....
تصمیم داریم تا 2-3 سال دیگه بریم کانادا. دعا کن زودتر بشه.
دوستی ازم میپرسید با فرهنگ اونجا مشکل نداری؟ گفتم نه. با فرهنگ اینجا مشکل دارم.
من دو ساله که از اینجا کنده شدم. اگه همین الان بهم بگن پاشو برو راحت میرم. دلبستگی ندارم. تعصبی هم ندارم. فقط این نژاد پرستی هم توی من از بین بره دیگه انسان ایده آلی میشم. ولی خب هنوز احساسی مبنی بر اینکه سوسمارخورها هم میتونن آدم باشن پیدا نکردم.
پسرک و دخترک هم دارن آتیش میسوزونن. فعلا تو خونه هستن تا مهر و من کچلم رسما.
این چه مملکتیه که فامیل بچه ها رو میفرسته اونور آب . و خود بچه ها رو هم میخواد بفرسته یه ور دیگه آب. فامیل چیز خیلی مهمیه تو زندگی و وقتی نباشه خیلی بده. تو الان نیستی!!!!
یهو بدجور دلم تنگ شده برات. وقتی به این فکر میکنم که شاید ما هیچوقت نتونیم کنار هم باشیم. وقتی فکر میکنم شاید خیلیهای دیگه نتونن پیش عزیزاشون باشن وقتی فکر میکنم بچه ای که مهاجرت میکنه مهمترین چیز زندگی یعنی هویت و خانواده شو از دست میده دلم تنگ میشه.
من و تو هویت داریم خانواده داریم ولی ده سال دیگه بچه های من هویت دارن؟ خانواده دارن؟ خودشونو کجایی میدونن؟ بقیه بهشون کجایی نگاه میکنن؟ چه خاطره ای از عمو و عمه و دایی و خاله دارن؟
در حقیقت نه فقط نسل ما بلکه نسل اونا و نسل بعد اونا فدا میشن برای زندگی نسلهای بعد که آیا زندگی بهتری داشته باشن یا نه. اما راهی هم نداریم . اینجا بمونیم هم فدا شدیم اونم به بدترین حالتش.
تا وقتی تو اونجا بودی و ما مونده بودیم نمیخواستم این چیزها رو بهت بگم ولی حالا که احساس میکنم منم دارم میرم میتونم بهت بگم.
فقط دعا کن به هرچی که قبولش داری که ما زودتر بریم.
دوستت دارم