درون من خسته دل ندانم که کیست ...
که من خموشم و او در فغان و غوغاست.
سالها به دنبال انسان میگشتم. و بالاخره به این نتیجه رسیدم که یافت می‌نشود.
و اما بعد این همه می‌ترسم که پیدا شده باشه.
حالا میپرسی چرا میترسی....
میگم چرا.
چون.... ترسو هستم. فقط به همین دلیل ساده و خیلی احمقانه.
چون نمیتونم باور کنم. چون نمیتونم تحملش کنم.
چون راهی به حریمش ندارم.
سرور عزیز.
اولین باری که دیدمت باور نمیکردم. باور نداشتم. پر بودم از شک. هیچ فکری نمیکردم. و دلیلی هم نداشتم....
مگه نه اینکه یافت می‌نشود؟
اما با اینکه تصمیم گرفته بودم جدی نگیرمت ولی نشد. انگار از اون دور هم به سمت من پیام میفرستادی. انگار از زیر نفوذت دور نبودم. انگار تازه اولش بود.
همون روز گفتم... گفتم دو حالت بیشتر نداره. این طرف یا خیلی هیچیه و ادعاش زیاده و .... یا خیلیه!!! آخرشه! و این به نظرم محال تر بود.... اما این شکی که به دلم افتاده بود قوی‌تر از اون بود که به محال و منطق و آمار و اجتمال کاری داشته باشه....
با همه ناباوری و همه ایمانم به یافت می‌نشود تصمیم گرفتم دوباره ببینمت و بعد تصمیم نهایی رو بگیرم و چه مطمئن بودم که بار دیگه اشتباه نخواهم کرد.
و همین جلسه دوم کافی بود که کاملا بهم بریزم...
گاهی با خودم کلنجار میرم که بس کن....
اما مگه مولانا با اون همه قدرتش تونست در مقابل شمس مقاومت کنه؟
مگه من کی هستم؟
خدای من خودت کمکم کن.... اگه وجود داری بهم ثابت کن.... طاقت ندارم. قاط میزنم اساسی.
اما من لیاقتش رو ندارم.
میدونم ....
توی این نت لعنتی هیشکی نیست یه کمی به درددل من گوش کنه؟
دارم دیوونه میشم.
پوف!
