کودک درون

کودک کوچک من سلام

این اولین و شاید تنها نامه ای ست که به تو مینویسم.

قصدم این است که روبان آبی رنگی به سینه ات بچسبانم.

از تو میخواهم که مرا درک کنی.  من یک آدم بزرگ هستم و طی این سالها باید فهمیده باشی که نباید انتظار داشته باشی من تو را درک کنم.

این تقصیر من نیست که تو با من بزرگ نشده ای و همچنان کودک باقی مانده ای.

کودک عزیز من.

من مقصرم. آری میدانم همین الان گفتم که تقصیر من نیست ولی همان طور که گفتم از تو میخواهم که مرا درک کنی.

مرا درک کن که چرا دوستت نداشتم.

چرا تو را تحقیر کردم و چرا اجازه ندادم کاری انجام دهی.

من که نمیتوانستم کناری بایستم و شاهد تحقیر شدن تو توسط دیگران باشم. میتوانستم؟

ببین کودکم! درست است که نگذاشتم هرکار میخواهی بکنی. یا بهتر بگویم نگذاشتم هیچ کاری بکنی ولی مرا درک کن نمیتوانستم ببینم دیگران به من بگویند بچه شدی؟ بچه بازی درنیار! لوس شدی.

کودک جانم. الان هم نمیتوانم ...

کودک من. تو اولین و کوچکترین کودک من هستی. اما تنها کودکی هستی که دوستت نداشتم و از تو دوری میکردم. مرا درک کن.

بگذار اعترافی کنم. از تو میترسیدم. از چشمان زیبایت  که با معصومیت به من خیره شده بود و منتظر بود که من نجاتش دهم.

از من میخواستی دوستت داشته باشم. درکت کنم . دست نوازش بر سرت بکشم و دلداریت بدهم.

درکم کن که نمیتوانستم.

چگونه میتوانم در حالی که با تو چنین کرده‌ام با دیگر کودکانم مهربان باشم؟

من با تو چه کرده‌ام؟

من با تو کاری نکرده‌ام! نه !!!

مهربانم! آمده بودم تا از تو عذرخواهی کنم و بگویم که شرمنده‌ام. اما چرا من؟ من خود هنوز کودکی بیش نیستم که التماس میکنم تا بگذارند من هم گاهی کودکی کنم. و نمیگذارند.

حتی آنها که میخواهند با تو سخن بگویند حاضر نیستند مرا به عنوان کودکی همچون تو ببینند. میخواهند با تو بی واسطه من صحبت کنند و من دوست ندارم.

مرا درک کن کودکم.

مرا درک کن چرا که منهم مانند خودت هستم. هنوز بالغ نشده‌ام. اما کودکی هستم که اجازه کودکی ندارد همانند تو. و او کیست که نمیگذارد؟

پس من کیستم؟

به گمانم من و تو یکی هستیم و بزرگتری وجود ندارد. پس او کیست؟ غریبه ای که ما را میکوبد؟