شروع وبلاگ نویسی و دردسرهاش.
به نظر یارو من نمیتونم وبلاگ بنویسم بدون اینکه هرروز منتظر نباشم تا یکی بیاد و بخونه و شاید نظر بده ولی من یارو رو به تخمدونام هم نمیگیرم و کار خودم رو میکنم.
این احساس وظیفه ملی و میهنی منه که در آستانه ورود به مرحله جدیدی از زندگی وبلاگی بزنم و به جهانیان این اتفاق رو اعلام کنم و ملت غیور همیشه در صحنه ایرانی رو بی نصیب نگذارم.
تف به گور هرکی بیاد این جا و به ریش نداشته من بخنده و بره. اما اگه خندید و نرفت معلوم میشه خودش کرم داره و از کل کل خوشش میاد و من از همینجا به هموطن عزیز اعلام میکنم که برخلاف همیشه و برخلاف عادت وبلاگ نویسی دیرینه ام سعی دارم حسابی کل کل کنم و شر راه بندازم که همین دنیا رو عشق است و وقتی رفتم دیگه برنمیگردم و همین جا به شرافتم و به انگشت کوچیکه که کج شده قسم میخورم.
زیاده امری نیست و بعدش میام توضیح واضحات میدم که چقده مهمه که من الان در این مقطع حتما وبلاگ داشته باشم.
